Interview met Rob

Rob Ruggenberg

Foto © Piet den Blanken

— Wéér een boek over vroeger?

"Ja. Ik ben nou eenmaal gek op avonturen en vroeger was een veel spannender tijd dan nu."

— Heb je zelf ook avonturen beleefd?

"Ik heb veel gereisd, vooral voor mijn werk als journalist. Dat was soms wel spannend. Je komt op plaatsen waar een gewoon mens niet gauw komt. Ik ben bijvoorbeeld vaak bij indianen geweest, zowel in Noord- als in Zuid-Amerika. Ik heb zelfs korte perioden bij hen gewoond. Vandaar dat Manhatan ook over een indiaans meisje gaat."

— Manhatan speelt zich af in Amerika. Waarom?

"Nieuw-Nederland - zo heette in de 17de eeuw het gebied waar nu New York ligt. Alle boeken over die periode zijn geschreven door blanken. Daarin lees je dat de indianen onbetrouwbaar waren en dat ze Nederlanders vermoordden en onze boerderijen leegroofden of in brand staken. Wat de Nederlanders zelf uitspookten was echter ook niet fris, maar daar lees je weinig over. Ik vind dat dat verhaal wel eens verteld mag worden."

— Er zijn drie hoofdpersonen in het boek. Op de omslag zie ik een meisje. Is zij de belangrijkste?

"Alle drie zijn belangrijk. Het zijn eenlingen, maar hun levens raken vervlochten en dan kunnen ze niet meer zonder elkaar. De omslag laat een belangrijke gebeurtenis uit het verhaal zien: blanke kerels willen Waupatukway - zo heet het indiaanse meisje - ophangen. Dat loopt trouwens anders af dan je denkt."

— En die zwarte jongen?

"Dat wij in Nieuw-Nederland zwarte slaven hadden om het zware werk te doen weet bijna niemand meer. Wat Manuel, een 10-jarige slavenjongen, moet doorstaan is bijna niet te geloven, zo erg. Toch is dat stuk van het boek helemaal waar. Manuel Congo heeft echt bestaan en wat die jongen meemaakt heb ik letterlijk zo in oude rechtbank-documenten gevonden."

— En de derde hoofdpersoon is een Nederlandse jongen?

"Tja, Peye Davids uit Amsterdam... Hij is iemand met weinig geluk in het leven. Ik ken zulke kinderen, die van de ene ellende in de andere rollen. Meestal komen ze er toch goed uit. Maar niet altijd."

— Waarom schrijf je eigenlijk jeugdboeken?

"Peye is een goed voorbeeld. Ik schrijf over kinderen die plotseling terechtkomen in de harde, rauwe wereld van de volwassenen. Ik heb die kinderen gezien, in arme landen, in oorlogsgebieden, of waar natuurrampen waren. Kinderen die ineens helemaal alleen staan. Ze kunnen alleen overleven dankzij vriendschappen die ze ontwikkelen. De meesten zijn heel dapper. En slim. Dat was vroeger zo en dat is nog steeds zo. Daar wil ik over schrijven."

— Ok, daarom schrijf je óver jongeren. Maar waarom schrijf je vóór jongeren?

"Ach... mijn hele leven heb ik voor volwassenen geschreven. Die denken dat ze alles weten. Ze zijn ook vaak onverschillig, alleen nog geïnteresseerd in geld, het enige waar ze over praten. Kinderen zijn nog niet verpest. Jongeren kijken met een open blik naar de wereld om hen heen. Ze zijn nieuwsgierig naar andere mensen, andere gewoonten. Ze vragen ook altijd naar het waarom van de dingen - en dus vertel ik hen verhalen uit de geschiedenis, want daar vind ik vaak antwoorden op dat waarom."

— Waarom lach je nou?

"Ha! Er is nog reden waarom ik graag voor jongeren schrijf, maar die vind je misschien raar... Kijk, er is een stukje in mij, ergens in mijn hoofd denk ik, dat nooit ouder is geworden. Dat stukje is nog steeds een jaar of veertien. Als ik schrijf, dan voel ik dat stukje heel sterk, alsof ik het zélf ben, een gewone jongen, die de avonturen in het boek meemaakt. Als het dan droevig wordt, of spannend, dan ben ik daarna gewoon uitgeput."

— Pfff, dat klinkt vermoeiend. Ben je nog meer boeken aan het schrijven?

"Ik ben nu bezig aan mijn zevende boek. Dat gaat over een jonge Noord-Afrikaanse slaaf die als roeier op een van de Spaanse galeien terechtkomt in Nederland. Waargebeurd! Hij wordt bevrijd, vecht dan met ons mee tegen de Spanjaarden en wordt verliefd op een Nederlands meisje."

— Hoe gaat dat boek heten?

Piratenzoon. Het komt uit eind 2017. "

Manuel Congo

Waupatukway

Peye Davids